Francia

Residentes fiscais en España con rendas procedentes de Francia

(O contido deste documento é meramente informativo e elaborouse con carácter divulgativo. Para máis información pode consultarse directamente a Lei do Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas e o Convenio hispano-francés para evitar a dobre imposición).

I.- Residencia fiscal

Unha persoa física é residente en territorio español cando se dea calquera das seguintes circunstancias:

• Que permaneza máis de 183 días, durante o ano natural, en territorio español.

  Para determinar este período de permanencia computaranse as ausencias esporádicas non sendo que o contribuínte acredite a súa residencia fiscal noutro país (mediante un certificado de residencia fiscal expedido polas autoridades fiscais desoutro outro país). No suposto de países ou territorios dos cualificados como paraíso fiscal, a Administración Tributaria poderá esixir que se probe a permanencia no mesmo durante 183 días no ano natural.

• Que radique en España o núcleo principal ou a base das súas actividades ou intereses económicos de forma directa ou indirecta.

• Que residan habitualmente en España o cónxuxe non separado legalmente e os fillos menores de idade que dependan desta persoa física. Este terceiro suposto admite proba en contrario.

II.- Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas

Se unha persoa física, de acordo co descrito, resulta ser residente fiscal en España, será contribuínte polo Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas (IRPF) e deberá tributar en España pola súa renda mundial, é dicir, deberá declarar en España as rendas que obteña en calquera parte do mundo, sen prexuízo do que se dispoña no Convenio para evitar a dobre imposición internacional subscrito entre España e o país de orixe da renda.

Os convenios enumeran uns tipos de rendas e dispón, respecto de cada unha delas , as potestades tributarias que corresponden a cada Estado asinante:

• nuns casos, potestade exclusiva para o país de residencia do contribuínte,

• noutros , potestade exclusiva para o país de orixe da renda e,

• finalmente, nalgúns supostos, potestade compartida entre ambos os dous países, podendo ambos os dous gravar a mesma renda, pero coa obriga para o país de residencia do contribuínte de arbitrar medidas para evitar a dobre imposición.

O período impositivo do IRPF é o ano natural. Unha persoa será residente ou non residente durante todo o ano natural xa que o cambio de residencia non supón a interrupción do período impositivo.

A declaración da renda das persoas físicas residentes fiscais en España, preséntase nos meses de abril, maio e xuño do ano seguinte ao de devindicación. A normativa do IRPF regula uns límites e condicións que determinan a obriga de presentar a declaración do imposto, que deberán consultarse cada ano. As rendas exentas non se teñen en conta para determinar a obriga de declarar.

Exemplo : Contribuínte, residente fiscal en España, cuxa única renda en 2019 é unha pensión procedente de Francia, causada por traballar nunha empresa no devandito país (España ten a potestade exclusiva de gravame por ser unha pensión derivada dun emprego anterior no sector privado. O tratamento no Convenio explícase a continuación). Se a pensión supera a contía de 14.000 euros anuais, atendendo aos límites e condicións da obriga de declarar relativa ao exercicio 2019, estaría obrigado a presentar declaración polo IRPF correspondente a 2019, tendo en conta que o pagador da pensión francesa non está obrigado a practicar retencións a conta do IRPF español.

Convenio hispano-francés

(O texto do Convenio pode ser consultado en  https://sede.agenciatributaria.gob.es  na seguinte ruta: Inicio > Normativo e criterios interpretativos > Fiscalidade internacional)

De forma simplificada, tendo en conta o que se dispón no Convenio entre España e Francia (CDI ),  a tributación para os residentes fiscais en España das rendas de fonte francesa máis comunmente obtidas sería:

Pensións:

Entendidas como remuneracións que teñen a súa causa nun emprego exercido con anterioridade, teñen distinto tratamento segundo concédanse por razón de servizos prestados no sector público ou privado.

• Pensión  recibida por razón do traballo dependente prestado ao Estado, entidades territoriais ou persoa xurídica de dereito público (artigo 19.2 CDI). O seu tratamento é:

  1. En xeral, estas pensións só  se someterán a imposición en Francia.

     En España estarían exentas, aínda que se aplicaría exención con progresividade. Isto significa que se o contribuínte resultase obrigado a presentar declaración polo IRPF pola obtención doutras rendas, o importe da pensión exenta tería en cóntase para calcular o gravame aplicable aos restantes rendas.

  2. Porén, se o beneficiario da pensión residente en España tivese nacionalidade española, sen ter ao mesmo tempo nacionalidade francesa, as referidas pensións só tributarían en España.

• Pensión recibida por razón dun emprego anterior no sector privado (artigo 18 CDI) : As pensións só se someterán a imposición en España.

Rendas derivadas de inmobles (artigo 6 CDI):

As rendas da propiedade inmobiliaria situada en Francia, poden someterse a imposición tanto en España como en Francia. O contribuínte residente tería dereito a aplicar en España no IRPF a dedución por dobre imposición internacional.

Dividendos (artigo 10 CDI):

Os dividendos de fonte francesa poden someterse a imposición en España de acordo coa súa lexislación interna. Estes dividendos poden tamén someterse a imposición en Francia, se este é o Estado en que reside a sociedade que paga os dividendos e segundo a súa lexislación interna, pero se o perceptor dos dividendos é o beneficiario efectivo residente en España, o imposto así esixido en Francia terá un límite máximo do 15 por 100 do importe bruto dos dividendos. O contribuínte residente tería dereito a aplicar en España no IRPF a dedución por dobre imposición internacional ata ese límite.

Doutra banda, un residente de España que perciba dunha sociedade que é residente de Francia dividendos de que é o beneficiario efectivo e que darían dereito a un «crédito fiscal» («avoir fiscal») se fosen percibidos por un residente de Francia, terá dereito a un pagamento do Tesouro francés, por un importe igual ao citado «crédito fiscal» («avoir fiscal »), sen prexuízo de que os devanditos dividendos tamén poidan estar suxeitos a imposición en Francia, co límite máximo do 15 por 100 do importe bruto dos devanditos dividendos. O devandito crédito fiscal só aplicarase ao beneficiario efectivo dos dividendos que estea sometido ao imposto español por razón destes dividendos e do pagamento do Tesouro francés.

Ademais, non sendo que non obteña o beneficio do pagamento do Tesouro francés anteriormente comentado, un residente de España que perciba dividendos pagos por unha sociedade que sexa residente de Francia pode obter o reembolso da retención («précompte») na medida en que esta fose efectivamente ingresada pola sociedade por razón destes dividendos.

Por último, os importes brutos do pagamento do Tesouro francés e da retención que se acaban de comentar considéranse como dividendos aos efectos da aplicación do Convenio hispano-francés.

Intereses (artigo 11 CDI):

Os intereses procedentes de Francia poden someterse a imposición en España de acordo coa súa lexislación interna. Porén, estes intereses poden someterse a imposición tamén en Francia, país de que proceden, pero se o perceptor dos intereses é o beneficiario efectivo, o imposto esixido en Francia non pode exceder do 10 por 100 do importe bruto dos intereses. En España tería dereito a aplicar no IRPF a dedución por dobre imposición internacional ata ese límite.

Retribucións de membros de consellos de administración de sociedades residentes de Francia (artigo 16 CDI):

Poden someterse a imposición tanto en Francia como en España. O contribuínte tería dereito en España a aplicar no IRPF a dedución por dobre imposición internacional.

Ganancias patrimoniais:

• Derivadas de bens inmobles (artigo 13.1.a CDI) : as ganancias obtidas polo alleamento de bens inmobles situados en Francia, poden someterse a tributación tanto en España como en Francia. O contribuínte ten dereito a aplicar en España no IRPF a dedución por dobre imposición internacional.

• Derivadas de accións, participacións ou outros dereitos en sociedades ou entidade xurídica cuxo activo consista principalmente, directamente ou por interposición dunha ou varias sociedades ou entidades xurídicas, en inmobles situados en Francia ou dereitos que recaian sobre inmobles (artigo 13.1.b CDI ): as ganancias derivadas do alleamento desas accións ou participacións poden someterse a tributación tanto en España como en Francia. O contribuínte ten dereito a aplicar en España no IRPF a dedución por dobre imposición internacional.

• As ganancias derivadas de accións, participacións ou outros dereitos [distintos das accións, participacións ou dereitos comprendidos no artigo 13.1.b) CDI] que constitúan unha participación substancial nunha sociedade que é residente de Francia (artigo 13.2.a) CDI): as ganancias derivadas do alleamento desas accións, participacións ou dereitos poden someterse a imposición tanto en España como en Francia. O contribuínte ten dereito a aplicar en España no IRPF a dedución por dobre imposición internacional.

  Considérase que existe unha participación substancial cando o transmitente, só ou con persoas emparentadas, posúa directa ou indirectamente en calquera momento no transcurso dos doce meses precedentes á data da transmisión:

  • Polo menos o 25 por 100 do capital desta sociedade, ou
  • Accións, participacións ou outros dereitos que no seu conxunto dean dereito polo menos ao 25 por 100 dos beneficios da sociedade.

• Derivadas de bens mobles que pertenzan a un establecemento permanente ou a unha base fixa (artigo 13.3 CDI): as ganancias obtidas polo alleamento de bens mobles que pertenzan a un establecemento permanente ou a unha base fixa que un residente en España posúa en Francia para a realización de actividades empresariais ou a prestación de traballos independentes, comprendidas as ganancias derivadas do alleamento do establecemento ou da base fixa, poderán someterse a imposición tanto en Francia como en España. O contribuínte ten dereito a aplicar en España no IRPF a dedución por dobre imposición internacional.

• Derivadas doutra clase de bens (artigo 13.5 CDI) ##1##: en xeral, as ganancias derivadas do alleamento de calquera outra clase de bens, só poden someterse a imposición en España, sempre que este sexa o Estado de residencia do transmitente. Un exemplo deste tipo sería a ganancia patrimonial obtida por venda de accións dunha empresa francesa.

Ademais das comentadas anteriormente, o Convenio enumera outro tipo de rendas (beneficios empresariais, servizos profesionais, retribucións do traballo asalariado, artistas e deportistas, funcións públicas, outras rendas …), cuxo tratamento pode consultarse no texto do mesmo.

III.- Obriga de información sobre bens no estranxeiro

As persoas residentes en España deberán informar á Administración tributaria española sobre tres categorías diferentes de bens e dereitos situados no estranxeiro:

• contas en entidades financeiras situadas no estranxeiro
• valores, dereitos, seguros e rendas depositadas, xestionados ou obtidas no estranxeiro
• bens inmobles e dereitos sobre bens inmobles situados no estranxeiro

Esta obriga deberá cumprirse, mediante o modelo 720, entre o 1 de xaneiro e o 31 de marzo do ano seguinte a aquel ao que se refira a información que hai que subministrar.

Non existirá obriga de informar sobre cada unha das categorías de bens cando o valor do conxunto de bens correspondentes a cada categoría non supere os 50.000 euros. Unha vez presentada a declaración informativa por unha ou varias das categorías de bens e dereitos, a presentación da declaración nos anos sucesivos será obrigatorios cando o valor experimentase un incremento superior a 20.000 euros respecto do que determinou a presentación da última declaración.

Teléfono 91 554 87 70 / 901 33 55 33

https://sede.agenciatributaria.gob.es