Italia
Residentes fiscais en España con rendas procedentes de Italia
(O contido deste documento é meramente informativo e elaborouse con carácter divulgativo. Para máis información pode consultarse directamente a Lei do Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas e o Convenio hispano-italiano para evitar a dobre imposición).
I.- Residencia fiscal
Unha persoa física é residente en territorio español cando se dea calquera das seguintes circunstancias:
-
Que permaneza máis de 183 días, durante o ano natural, en territorio español.
Para determinar este período de permanencia computaranse as ausencias esporádicas non sendo que o contribuínte acredite a súa residencia fiscal noutro país (mediante un certificado de residencia fiscal expedido polas autoridades fiscais desoutro outro país). No suposto de países ou territorios dos cualificados como paraíso fiscal, a Administración Tributaria poderá esixir que se probe a permanencia no mesmo durante 183 días no ano natural.
-
Que radique en España o núcleo principal ou a base das súas actividades ou intereses económicos de forma directa ou indirecta.
-
Que residan habitualmente en España o cónxuxe non separado legalmente e os fillos menores de idade que dependan desta persoa física. Este terceiro suposto admite proba en contrario.
II.- Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas
Se unha persoa física, de acordo co descrito, resulta ser residente fiscal en España, será contribuínte polo Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas (IRPF) e deberá tributar en España pola súa renda mundial, é dicir, deberá declarar en España as rendas que obteña en calquera parte do mundo, sen prexuízo do que se dispoña no Convenio para evitar a dobre imposición internacional subscrito entre España e o país de orixe da renda.
Os convenios enumeran uns tipos de rendas e dispón, respecto de cada unha delas , as potestades tributarias que corresponden a cada Estado asinante:
-
nuns casos, potestade exclusiva para o país de residencia do contribuínte,
-
noutros , potestade exclusiva para o país de orixe da renda e,
-
finalmente, nalgúns supostos, potestade compartida entre ambos os dous países, podendo ambos os dous gravar a mesma renda, pero coa obriga para o país de residencia do contribuínte de arbitrar medidas para evitar a dobre imposición.
O período impositivo do IRPF é o ano natural. Unha persoa será residente ou non residente durante todo o ano natural xa que o cambio de residencia non supón a interrupción do período impositivo.
A declaración da renda das persoas físicas residentes fiscais en España, preséntase nos meses de abril, maio e xuño do ano seguinte ao de devindicación. A normativa do IRPF regula uns límites e condicións que determinan a obriga de presentar a declaración do imposto, que deberán consultarse cada ano. As rendas exentas non se teñen en conta para determinar a obriga de declarar.
Exemplo: Contribuínte, residente fiscal en España, cuxa única renda en 2019 é unha pensión procedente de Italia, causada por traballar nunha empresa no devandito país (España ten a potestade exclusiva de gravame por ser unha pensión derivada dun emprego anterior no sector privado. O tratamento no Convenio explícase a continuación). Se a pensión supera a contía de 14.000 euros anuais, atendendo aos límites e condicións da obriga de declarar relativa ao exercicio 2019, estaría obrigado a presentar declaración polo IRPF correspondente a 2019, tendo en conta que o pagador da pensión italiana non está obrigado a practicar retencións a conta do IRPF español.
Convenio hispano-italiano
(O texto do Convenio pode ser consultado en https://sede.agenciatributaria.gob.es na seguinte ruta: Inicio > Normativo e criterios interpretativos > Fiscalidade internacional)
De forma simplificada, tendo en conta o que se dispón no Convenio entre España e Italia (CDI ), a tributación para os residentes fiscais en España das rendas de fonte italiana máis comunmente obtidas sería:
Pensións:
Entendidas como remuneracións que teñen a súa causa nun emprego exercido con anterioridade, teñen distinto tratamento segundo concédanse por razón de servizos prestados no sector público ou privado.
-
Pensión recibida por razón do traballo dependente prestado ao Estado, subdivisión política ou administrativa ou entidades locais (artigo 19.2 CDI). O seu tratamento é:
-
En xeral, estas pensións só se someterán a imposición en Italia.
En España estarían exentas, aínda que se aplicaría exención con progresividade. Isto significa que, se o contribuínte resultase obrigado a presentar declaración polo IRPF pola obtención doutras rendas, o importe da pensión exenta tería en cóntase para calcular o gravame aplicable aos restantes rendas.
-
Porén, se o beneficiario da pensión residente en España tivese nacionalidade española, as referidas pensións só tributarían en España.
-
-
Pensión recibida por razón dun emprego anterior no sector privado (artigo 18 CDI) : Estas pensións só se someterán a imposición en España.
Rendas derivadas de inmobles (artigo 6 CDI):
As rendas da propiedade inmobiliaria situada en Italia, poden someterse a imposición tanto en España como en Italia. O contribuínte residente tería dereito a aplicar en España no IRPF a dedución por dobre imposición internacional.
Dividendos (artigo 10 CDI):
Os dividendos de fonte italiana poden someterse a imposición en España de acordo coa súa lexislación interna. Estes dividendos poden tamén someterse a imposición en Italia, se este é o Estado en que reside a sociedade que paga os dividendos e segundo a súa lexislación interna, pero se o perceptor dos dividendos é o beneficiario efectivo residente en España, o imposto así esixido en Italia terá un límite máximo do 15 por 100 do importe bruto dos dividendos. O contribuínte residente tería dereito a aplicar en España no IRPF a dedución por dobre imposición internacional ata ese límite.
Intereses (artigo 11 CDI)
Os intereses procedentes de Italia poden someterse a imposición en España de acordo coa súa lexislación interna. Porén, estes intereses poden someterse a imposición tamén en Italia, país de que proceden e de acordo coa súa lexislación interna, pero se o perceptor dos intereses é o beneficiario efectivo o imposto esixido en Italia non pode exceder do 12 por 100 do importe bruto dos intereses. En España tería dereito a aplicar no IRPF a dedución por dobre imposición internacional ata ese límite.
Retribucións de membros de consellos de administración de sociedades residentes de Italia (artigo 16 CDI):
Poden someterse a imposición tanto en Italia como en España. O contribuínte tería dereito en España a aplicar no IRPF a dedución por dobre imposición internacional.
Ganancias patrimoniais:
-
Derivadas de bens inmobles (artigo 13.1 CDI) : as ganancias obtidas polo alleamento de bens inmobles situados en Italia, poden someterse a tributación tanto en España como en Italia. O contribuínte ten dereito a aplicar en España no IRPF a dedución por dobre imposición internacional.
-
Derivadas de bens mobles que pertenzan a un establecemento permanente ou a unha base fixa (artigo 13.2 CDI): as ganancias obtidas polo alleamento de bens mobles que pertenzan a un establecemento permanente ou a unha base fixa que un residente en España posúa en Italia para a realización de actividades empresariais ou a prestación de servizos profesionais, comprendidas as ganancias derivadas do alleamento do establecemento permanente ou a base fixa, poderán someterse a imposición tanto en Italia como en España. O contribuínte ten dereito a aplicar en España no IRPF a dedución por dobre imposición internacional.
-
Derivadas doutra clase de bens (artigo 13.3 CDI) ##1##: as ganancias derivadas do alleamento de calquera outra clase de bens, só poden someterse a imposición en España, sempre que este sexa o Estado de residencia do transmitente. Un exemplo deste tipo sería a ganancia patrimonial obtida por venda de accións dunha empresa italiana.
Ademais das comentadas anteriormente, o Convenio enumera outro tipo de rendas (beneficios empresariais, servizos profesionais, retribucións do traballo asalariado, artistas e deportistas, funcións públicas, outras rendas …), cuxo tratamento pode consultarse no texto do mesmo.
III.- Obriga de información sobre bens no estranxeiro
As persoas residentes en España deberán informar á Administración tributaria española sobre tres categorías diferentes de bens e dereitos situados no estranxeiro:
- contas en entidades financeiras situadas no estranxeiro
- valores, dereitos, seguros e rendas depositadas, xestionados ou obtidas no estranxeiro
- bens inmobles e dereitos sobre bens inmobles situados no estranxeiro
Esta obriga deberá cumprirse, mediante o modelo 720, entre o 1 de xaneiro e o 31 de marzo do ano seguinte a aquel ao que se refira a información que hai que subministrar.
Non existirá obriga de informar sobre cada unha das categorías de bens cando o valor do conxunto de bens correspondentes a cada categoría non supere os 50.000 euros. Unha vez presentada a declaración informativa por unha ou varias das categorías de bens e dereitos, a presentación da declaración nos anos sucesivos será obrigatorios cando o valor experimentase un incremento superior a 20.000 euros respecto do que determinou a presentación da última declaración.
Teléfono 91 554 87 70 / 901 33 55 33