Arrendamento de inmobles destinados a vivenda
Normativa: Art. 23.2 Lei IRPF
Redución 60 por 100
Nos supostos de arrendamento de bens inmobles destinados a vivenda, o rendemento neto positivo, calculado por diferenza entre a totalidade de ingresos íntegros e os gastos necesarios que teñan a consideración de deducibles nos termos anteriormente comentados, reducirase nun 60 por 100, calquera que sexa a idade do arrendatario.
Delimitación de "arrendamento dun ben inmoble destinado a vivenda":
Considérase que se trata dun arrendamento dun ben inmoble destinado a vivenda cando, de acordo co que se dispón no artigo 2 da Lei 29/1994, do 24 de novembro, de Arrendamentos Urbanos (LAU), o arrendamento recaia “sobre unha edificación habitable cuxo destino primordial sexa satisfacer a necesidade permanente de vivenda do arrendatario ”.
Pola súa banda, ten que terse en conta que o artigo 3 da LAU dispón que “se considera arrendamento para uso distinto do de vivenda, aquel arrendamento que recaendo sobre unha edificación teña como destino primordial un distinto do establecido no artigo anterior”. Engadindo ademais que “en especial, terán esta consideración os arrendamentos de predios urbanas celebrados por tempada, sexa esta do verán ou calquera outra”. Por iso, en ningún caso resultará aplicable a redución sinalada cando o arrendamento do inmoble celébrese por tempada, sexa esta do verán, ou calquera outra.
A redución resultará aplicable sobre os rendementos netos derivados do arrendamento de bens inmobles cando sendo o arrendatario unha persoa xurídica, quede acreditado que o inmoble se destina á vivenda de determinadas persoas físicas (Criterio fixado polo Tribunal Económico-administrativo Central, na súa Resolución do 8 de setembro de 2016, en recurso extraordinario de alzada para a unificación de criterio).
A redacción do artigo 23.2 da Lei do IRPF establece que, esta redución só resultará aplicable sobre os rendementos netos positivos que fosen calculados polo contribuínte nunha autoliquidación presentada antes de que se iniciase un procedemento de verificación de datos, de comprobación limitada ou de inspección que inclúa no seu obxecto a comprobación de tales rendementos.
En ningún caso resultará de aplicación a redución respecto da parte dos rendementos netos positivos derivados de ingresos non incluídos ou de gastos indebidamente deducidos na autoliquidación do contribuínte e que se regularicen nalgún dos procedementos citados no parágrafo anterior, incluso cando esas circunstancias fosen declaradas ou aceptadas polo contribuínte durante a tramitación do procedemento .
Teñase en conta que a sentenza do TS 1312/2020 (recurso de casación 1434/2019), sobre a base da distinción entre declaración e autoliquidación, fixou como criterio interpretativo en relación coa redacción anterior ao 11 de xullo de 2021 que dispuña que a redución do 60 por 100 "só resultaba aplicable respecto dos rendementos declarados polo contribuínte ", que a devandita redución non se perdía por non incluír os rendementos na autoliquidación e, por iso, que os contribuíntes podían, ao ser regularizados, incluír rendas non declaradas e solicitar a aplicación da redución do 60 por 100 sobre o rendemento neto resultante.
Como consecuencia do citado criterio interpretativo fixado pola sentenza do TS 1312/2020 e, co fin de aclarar de forma definitiva que a redución polo arrendamento de bens inmobles destinados a vivenda non pode aplicarse sobre o rendemento neto positivo calculado durante a tramitación dun procedemento de comprobación, procedeuse a modificar, con efectos desde o 11 de xullo de 2021, a redacción do artigo 23.2 da Lei do IRPF polo artigo.3.tres da Lei 11/2021, do 9 de xullo, de medidas de prevención e loita contra a fraude fiscal, de transposición da Directiva (UE ) 2016/1164, do Consello, do 12 de xullo de 2016, pola que se establecen normas contra as prácticas de evasión fiscal que inciden directamente no funcionamento do mercado interior, de modificación de diversas normas tributarias e en materia de regulación do xogo.
Alugamentos turísticos:
Nos alugamentos turísticos non resulta aplicable a redución do 60 por 100 prevista no artigo 23.2 da Lei de IRPF, xa que non teñen por finalidade satisfacer unha necesidade permanente de vivenda senón cubrir unha necesidade de carácter temporal. Véxase ao respecto a Resolución do Tribunal Económico-administrativo Central (TEAC), do 8 de marzo de 2018, Reclamación número 00/05663/2017, recaída en recurso extraordinario de alzada para unificación de criterio.
Por outra banda, con efectos do 26 de xuño de 2021, a disposición final segunda do Real decreto 366/2021, do 25 de maio, polo que se desenvolve o procedemento de presentación e ingreso das autoliquidacións do Imposto sobre as Transaccións Financeiras e modifícanse outras normas tributarias, introduce de novo o artigo 54 ter do Regulamento Xeral das actuacións e os procedementos de xestión e inspección tributaria e de desenvolvemento das normas comúns dos procedementos de aplicación dos tributos, aprobado polo Real decreto 1065/2007, do 27 de xullo, que regula a obriga de informar sobre a cesión de uso de vivendas con fins turísticos nos mesmos termos do anterior artigo 54 ter que foi anulado e deixado sen efecto pola Sentenza número 1106/2020, do 23 de xullo de 2020, da Sala Tercera do Tribunal Supremo (recurso contencioso-administrativo número 80/2018) por non haberse notificado á Comisión Europea, requisito esixido por Directiva (UE ) 2015/1535 do Parlamento Europeo e do Consello, do 9 de setembro de 2015 para a súa validez (ROJ: STS 2494/2020).
O artigo 54 ter establece con fins de prevención da fraude fiscal unha obriga de información específica para as persoas ou entidades, en particular, as denominadas «plataformas colaboradoras», que intermedien na cesión do uso de vivendas con fins turísticos. Enténdese por cesión de uso de vivendas con fins turísticos a cesión temporal de uso da totalidade ou parte dunha vivenda amoblada e equipada en condicións de uso inmediato, calquera que sexa a canle a través do que se comercialice ou promova e realizada con finalidade gratuíta ou onerosa. Queda excluído expresamente deste concepto o arrendamento ou subarrendamento de vivendas tal e como se definen na Lei 29/1994, do 24 de novembro, de Arrendamentos Urbanos, e os aloxamentos turísticos regulados pola súa normativa específica como establecementos hoteleiros, aloxamentos no medio rural, albergues e campamentos de turismo, entre outros. Así mesmo, queda excluído o dereito de aproveitamento por quenda de bens inmobles.