Introdución

Ata o 1 de xaneiro de 1999, as leis do Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas e do Imposto sobre Sociedades regulaban dous réximes de tributación, a obriga persoal de contribuír para os residentes e a obriga real para os non residentes. A partir da devandita data, coa aparición da Lei 41/1998, do 9 de decembro, reguladora do Imposto sobre a Renda de non Residentes, suprímese a obriga real e os non residentes pasan a tributar como contribuíntes do Imposto sobre a Renda de non Residentes, aínda que mantendose a distinción entre contribuíntes que obteñen rendas en España mediante establecemento permanente e sen mediación do mesmo.

Na regulación actual da tributación das rendas obtidas en España polos contribuíntes do Imposto da Renda de non Residentes mediante establecemento permanente, contida no texto refundido da Lei do Imposto sobre a Renda de non Residentes (TRLIRNR), aprobado polo Real decreto Lexislativo 5/2004, do 5 de marzo, a remisión á Lei do Imposto sobre Sociedades é constante, polo que se considerou conveniente que os citados contribuíntes utilicen os mesmos modelos de declaración que os contribuíntes do Imposto sobre Sociedades.

Por outra banda, de acordo coa vixente regulación do réxime de atribución de rendas, as entidades en réxime de atribución de rendas constituídas no estranxeiro con presenza en territorio español, é dicir, as que desenvolvan no devandito territorio unha actividade económica, teñen o carácter de contribuíntes do Imposto sobre a Renda de non Residentes, constituíndo a base impoñible a parte de renda obtida en territorio español que resulte atribuíble aos membros non residentes da entidade.