O Tribunal Supremo, con data 15 de marzo de 2022, estimou o recurso de casación interposto por Avogacía do Estado (recurso 3723/2020) fronte a unha sentenza do Tribunal Superior de Xustiza da Comunidade Valenciana relativa a un suposto de responsabilidade do artigo 42.2 a) da Lei 58/2003, do 17 de decembro, Xeral Tributaria (de agora en diante LGT).

No suposto analizado obxecto de impugnación, o Tribunal Superior de Xustiza da Comunidade Valenciana, mediante a sentenza de data 4 de marzo de 2020, consideraba que as sancións derivadas en virtude do que se dispón no citado artigo 42.2 da LGT teñen que ser obxecto de suspensión automática na súa execución en caso de interposición de recurso ou reclamación fronte ao acordo de declaración de responsabilidade.

Á hora de aclarar a cuestión, o Tribunal Supremo remítese á análise que fixo a mesma Sala e Sección na sentenza do Tribunal Supremo do 3 de xuño de 2019, recurso 84/2018, con ocasión da impugnación da modificación realizada polo Real decreto 1073/2017, do 29 de decembro, no Regulamento xeral de desenvolvemento da LGT , en materia de revisión en vía administrativa, particularmente nos seus artigos 25.1 e 39.3.

Deste xeito, establece que, se naquel momento foi considerada conforme á lei a modificación regulamentaria que sinalaba expresamente a inexistencia de suspensión automática das responsabilidades polo pagamento de sancións tributarias derivadas con base no artigo 42.2 da LGT pola interposición de recurso ou reclamación fronte ao acordo de declaración de responsabilidade, a mesma interpretación ten que ter no caso concreto que se axuíza agora, sinalando ao respecto:

“En consecuencia, se a nosa sentenza, afrontando a conformidade a Dereito dunha norma regulamentaria en si mesma, isto é, abstractamente, como obxecto directo dunha impugnación, declarou que o regulamento (arts. 25 e 39.3 RGRVA) non vulnera nin contradi a lei (art. 212.3 LGT) e esta mesma norma de rango legal pode ser interpretada no sentido indicado de que comprende, no ámbito das responsabilidades, as débedas que teñen a súa orixe en sancións, non cabe outra resposta que a xa indicada, pois o contrario sería tanto como admitiro que é procesualmente rexeitable, que se pode dicir cousa distinta nun recurso indirecto fronte aos actos de aplicación que o que xa se afirmou no seu día, como fundamento do fallo, nun recurso contencioso-administrativo seguido contra o regulamente (sic)  mesmo.”

E conclúe a sentenza coa seguinte doutrina xurisprudencial:

1. "A suspensión automática da ejecutividad das sancións, establecida no artigo 212.1 LGT non é aplicable ás sancións obxecto dunha derivación de responsabilidade ex art. 42.2 LGT.

2. Iso é sen prexuízo de solicitar e pedir a suspensión fronte ao acordo de declaración de responsabilidade solidaria, no caso do artigo 42.2 LGT, conforme ás regras xerais que disciplinan tal suspensión."