A Sala do Contencioso-Administrativo do Tribunal Supremo ten ditado con data 25 de novembro de 2022 a sentenza 4382/2022, no recurso de casación número 1393/2021, na que fixa doutrina sobre as condicións en que a garantía prestada polo debedor principal pode servir aos responsables solidarios para obter a suspensión do acordo de derivación de responsabilidade solidaria sen necesidade de prestar garantía en vía administrativa.

Na devandita sentenza, o Tribunal Supremo parte da diferenza de efectos que se producen en función da situación recadatoria da débeda no debedor principal ou nos responsables, á vista da previsión contemplada para estes últimos no artigo 124.2 do Regulamento Xeral de Recadación, aprobado polo Real Decreto 939/2005, de 29 de xullo, e da autonomía e da función de garantía do procedemento de declaración de responsabilidade.

Para o Tribunal Supremo non cabe interpretar o artigo 124 do Regulamento Xeral de Recadación por non estar ante o suposto de que un dos responsables avale a débeda, o que en principio, non se estenderá ao resto e centra o obxecto de análise no suposto de que o debedor principal avalou a débeda tributaria, o que impide para el e para os responsables seguir, de ser o caso, o período executivo coas correspondentes recargas.

A conclusión á que chega o Tribunal Supremo establece o criterio a seguir segundo a situación da débeda no debedor principal (a énfase é propia) e forma a seguinte xurisprudencia en resposta á cuestión con interese casacional:

«A doutrina a fixar, polo tanto, debe circunscribirse a afirmar que a garantía prestada polo debedor principal é trasladable os responsables solidarios, de forma que estes poidan obter a suspensión do acordo de derivación de responsabilidade solidaria sen necesidade de prestar garantía en vía administrativa, coa soa invocación de que o debedor principal prestou a correspondente garantía para responder do pagamento da débeda tributaria;coa salvidade que a continuación se fai.

Cousa distinta é que a garantía non fose suficiente, en cuxo caso, "se a Sala considera aplicable a doutrina defendida pola recorrente, esta habería de matizarse en función das garantías achegadas, permitindo no seu caso, un pronunciamento da Administración tributaria sobre a suficiencia da garantía achegada polo debedor principal, polo que a suspensión non podería considerarse automática,", en cuxo caso, se estaría xustificado que para a suspensión se esixise ao responsable que garantira a débeda pendente non asegurada.»

Podes consultar esta sentenza no seguinte enlace:STS 4382/2022, do 25 de novembro de 2022