Tipo de gravame dos establecementos permanentes e imposición complementaria

Consecuencias do Brexit na imposición complementaria

O IRNR contempla disposicións específicas aplicables a residentes doutros Estados membros da Unión Europea, disposicións que deixarán de ser aplicables aos contribuíntes residentes no Reino Unido unha vez finalizado o período transitorio, a partir do 1 de xaneiro de 2021. Entre elas, nos supostos de rendas obtidas mediante establecemento permanente, cabe indicar a relativa á imposición complementaria (artigo 19 TRLIRNR).

A imposición complementaria é esixible aos establecementos permanentes de entidades non residentes cando transfiran rendas ao estranxeiro.

A imposición complementaria non será aplicable cando se trate de rendas obtidas en territorio español a través de establecementos permanentes por entidades que teñan a súa residencia fiscal noutro Estado membro da Unión Europea, non sendo que se trate dun país ou territorio considerado como xurisdición non cooperativa, ou nun Estado que subscribise con España un convenio para evitar a dobre imposición, en que non se estableza expresamente outra cousa, sempre que exista un tratamento recíproco.

Co Reino Unido existe un convenio para evitar a dobre imposición, que non está afectado polo Brexit e continúa sendo aplicable. Ese convenio non contempla este tipo de imposición complementaria, polo que a imposición complementaria seguiría sen ser aplicable a entidades residentes no Reino Unido vía convenio.