Arrendamento de inmobles destinados a vivenda
Normativa: Art. 23.2 Lei IRPF
Redución 60 por 100
Nos supostos de arrendamento de bens inmobles destinados a vivenda, o rendemento neto positivo, calculado por diferenza entre a totalidade de ingresos íntegros e os gastos necesarios que teñan a consideración de deducibles nos termos anteriormente comentados, reducirase nun 60 por 100, calquera que sexa a idade do arrendatario.
Delimitación:
Considérase que se trata dun arrendamento dun ben inmoble destinado a vivenda cando, de acordo co que se dispón no artigo 2 da Lei 29/1994, do 24 de novembro, de Arrendamentos Urbanos (LAU), o arrendamento recaia “sobre unha edificación habitable cuxo destino primordial sexa satisfacer a necesidade permanente de vivenda do arrendatario ”.
Pola súa banda, ten que terse en conta que o artigo 3 da LAU dispón que “se considera arrendamento para uso distinto do de vivenda, aquel arrendamento que recaendo sobre unha edificación teña como destino primordial un distinto do establecido no artigo anterior”. Engadindo ademais que “en especial, terán esta consideración os arrendamentos de predios urbanas celebrados por tempada, sexa esta do verán ou calquera outra”. Por iso, en ningún caso resultará aplicable a redución sinalada cando o arrendamento do inmoble celébrese por tempada, sexa esta do verán, ou calquera outra.
A redución resultará aplicable sobre os rendementos netos derivados do arrendamento de bens inmobles cando sendo o arrendatario unha persoa xurídica, quede acreditado que o inmoble se destina á vivenda de determinadas persoas físicas (Criterio fixado polo Tribunal Económico-administrativo Central, na súa Resolución do 8 de setembro de 2016, en recurso extraordinario de alzada para a unificación de criterio).
A redución só resultará aplicable respecto dos rendementos declarados polo contribuínte.
Alugamentos turísticos:
Nos alugamentos turísticos non resulta aplicable a redución do 60 por 100 prevista no artigo 23.2 da Lei de IRPF, xa que non teñen por finalidade satisfacer unha necesidade permanente de vivenda senón cubrir unha necesidade de carácter temporal. Véxase ao respecto a Resolución do Tribunal Económico-administrativo Central (TEAC), do 8 de marzo de 2018, en unificación de criterio.
Por outra banda, en relación ao artigo 54 ter do Regulamento Xeral das actuacións e os procedementos de xestión e inspección tributaria e de desenvolvemento das normas comúns dos procedementos de aplicación dos tributos, aprobado polo Real decreto 1065/2007, do 27 de xullo, que regulaba a obriga de informar sobre a cesión de uso de vivendas con fins turísticos, debe indicarse que a Sentenza do 23 de xullo de 2020 da Sala Tercera do Tribunal Supremo (recurso contencioso-administrativo número 80/2018) publicada no BOE do 23 de setembro de 2020, anúlao e deixa sen efecto por ser contrario a Dereito polo que desaparece a citada obriga de informar.