Cambio de residencia a un Estado membro da Unión Europea ou do Espazo Económico Europeo

A Lei 11/2021, do 9 de xullo, de medidas de prevención e loita contra a fraude fiscal modifica a regulación da imposición de saída, co obxecto de traspor a Directiva (UE ) 2016/1164 do Consello, do 12 de xullo de 2016, que afirma que a devandita imposición ten como función garantir que, cando un contribuínte traslade os seus activos ou a súa residencia fiscal fóra da xurisdición fiscal do Estado, o devandito Estado deberá gravar o valor económico de calquera plusvalía creada no seu territorio, aínda cando a devandita plusvalía aínda non se realizase no momento da saída.

En concreto, con efectos para os períodos impositivos que se inicien a partir do 1 de xaneiro de 2021, a través da modificación introducida no artigo 19.1 da LIS pola Lei 11/2021, do 9 de xullo, substitúese nos casos de cambio de residencia dunha entidade a un Estado membro da Unión Europea ou do Espazo Económico Europeo que celebrase un acordo con España ou coa Unión Europea sobre asistencia mutua en materia de cobramento de créditos tributarios, a posibilidade que o contribuínte tiña de aprazar o pagamento da débeda tributaria resultante da aplicación do que se dispón no primeiro parágrafo do citado artigo 19.1 da LIS , ata que os elementos patrimoniais afectados non fosen transmitidos a terceiros, pola posibilidade de fraccionar o devandito pagamento, tamén a solicitude do contribuínte, por quintas partes anuais iguais.

O exercicio da opción realizarase exclusivamente na propia declaración do Imposto sobre Sociedades correspondentes ao período impositivo concluído con ocasión do cambio de residencia, tendose en conta que o pagamento da primeira fracción deberá efectuarse no prazo voluntario de declaración correspondente ao devandito período impositivo. O vencemento e exigibilidad das catro fraccións anuais restantes, esixiranse canda os xuros de mora reportados por cada unha delas , de forma sucesiva transcorrido un ano desde a finalización do prazo voluntario de declaración correspondente ao último período impositivo. Ademais, será esixible a constitución de garantías cando se xustifique a existencia de indicios racionais de que o cobramento da débeda poderíase ver frustrado ou gravemente dificultado.

Por último, recóllense os supostos en que o fraccionamento perderá a súa vixencia, así como as consecuencias da devandita perda.

Pode consultar as particularidades deste réxime de fraccionamento no Capítulo 6 deste Manual Práctico.