Suxeitos pasivos por obriga real

Normativa: Art.5. Un.b) Lei Imposta Patrimonio

Son suxeitos pasivos do Imposto do patrimonio por obriga real:

1. As persoas físicas que non teñan a súa residencia habitual en España.

   As persoas físicas que non teñan a súa residencia habitual en España e sexan titulares de bens ou dereitos que estean situados, poidan exercitarse ou teñan que cumprirse en territorio español.

   Especialidades da tributación dos contribuíntes non residentes que sexan residentes nun Estado membro da Unión Europea ou do Espazo Económico Europeo (Disposición adicional cuarta Lei Imposto Patrimonio).

   Desde o 1 de xaneiro de 2015, os contribuíntes non residentes que sexan residentes nun Estado membro da Unión Europea ou do Espazo Económico Europeo teñen dereito á aplicación da normativa propia aprobada pola Comunidade Autónoma onde radique o maior valor dos bens e dereitos de que sexan titulares e polos que se esixa o imposto, porque estean situados, poidan exercitarse ou teñan que cumprirse en territorio español.

   Atención: se desexa optar pola aplicación da normativa autonómica en materia do Imposto sobre Patrimonio deberán marcar o recadro [3] da declaración e indicar no recadro [8] a Clave da Comunidade Autónoma ou da Cidade con Estatuto de Autonomía en que tivo a súa residencia habitual en 2020.

2. Traballadores desprazados a territorio español acollidos ao réxime fiscal especial do artigo 93 da Lei do IRPF

   As persoas físicas que adquirisen a súa residencia fiscal en España como consecuencia  do seu desprazamento a territorio español por motivos de traballo e que, ao abeiro do  previsto no artigo 93 da Lei do IRPF, optasen por tributar polo Imposto sobre  a Renda de non Residentes, mantendo a condición de contribuíntes polo IRPF, durante o  período impositivo en que se efectúe o cambio de residencia e os cinco seguinte.

   Véxase con respecto ao réxime fiscal especial para traballadores desprazados  a territorio fiscal do artigo 93 da Lei do IRPF o  Capítulo 2 do Manual de IRPF

   Neste caso, o suxeito pasivo do Imposto sobre o Patrimonio ten dereito á aplicación da  normativa  propia aprobada pola Comunidade Autónoma onde teña a súa residencia que será,  dado o tenor do punto de conexión establecida na Lei 22/2009, do 18 de decembro, pola que  se regula o sistema de financiamento das Comunidades Autónomas de réxime común e  Cidades con Estatuto de Autonomía e modifícanse determinadas normas, a que corresponde  para o IRPF á data de devengarse aquel. Para determinar en cal das Comunidades Autónomas ou Cidades con Estatuto de Autonomía ten a súa residencia habitual  o contribuínte. Véxase Capítulo 2 do Manual de IRPF.

   Importante: para os suxeitos pasivos do Imposto sobre o Patrimonio do réxime  fiscal especial para os traballadores desprazados a territorio español do artigo 93 da  Lei  do IRPF e para os que sexan non residentes en España e residentes nun Estado  membro da Unión Europea ou do Espazo Económico Europeo, a aplicación da normativa  autonómica constitúe un dereito e, por iso, unha opción, que poderán exercitar ou  non, aínda que, en caso de exercitara, deberán aplicar toda a normativa propia do imposto  aprobado pola devandita Comunidade Autónoma. Para optar pola aplicación da normativa  autonómica en materia do Imposto sobre Patrimonio estes contribuíntes deberá consignar  unha X no recadro [12] da declaración.

Bens e dereitos teñen que declararse

En ambos os dous casos, a declaración referirase exclusivamente aos bens ou dereitos de que sexan  titulares, sempre que os mesmos estean situados, poidan exercitarse ou teñan que cumprirse en  territorio español con dedución das cargas e gravames de natureza real que afecten aos  devanditos  bens ou dereitos, así como das débedas por capitais investidas nos mesmos. 

Importante: os suxeitos pasivos, xa séxano por obriga persoal ou por obriga  real, só están obrigados a presentar a declaración polo Imposto sobre o Patrimonio  correspondente a 2020 se a súa cota tributaria, determinada de acordo coas normas  reguladoras do Imposto e unha vez aplicadas as deducións ou bonificacións que procederen,  resulte a ingresar, ou cando, non dandose esta circunstancia, o valor dos seus bens  ou dereitos, determinado de acordo coas normas reguladoras do imposto, resulte  superior a 2.000.000 de euros.