Novidades de normativa 2017

Principais novidades tributarias introducidas polo Real decreto-lei 1/2017, do 20 de xaneiro, de medidas urxentes de protección de consumidores en materia de cláusulas solo

IMPOSTO SOBRE A RENDA DAS PERSOAS FÍSICAS

Engádese unha nova disposición adicional cuadraxésimo quinta á Lei 35/2006 do 28 de novembro, do Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas e de modificación parcial das leis dos Impostos sobre Sociedades, sobre a Renda de non Residentes e sobre o Patrimonio.

Esta disposición adicional ten como finalidade regular os efectos fiscais derivados da devolución, por parte das entidades financeiras, dos intereses previamente satisfeitos polos contribuíntes como consecuencia das claúsulas de limitación de tipos de xuro de préstamos concertados con aquelas, tanto se a devolución de tales cantidades deriva dun acordo celebrado entre as partes coma se é consecuencia dunha sentenza xudicial ou dun laudo arbitral.

A disposición adicional establece no seu apartado 1 que as cantidades devoltas derivadas de acordos celebrados con entidades financeiras, ben en efectivo ben mediante a adopción de medidas equivalentes de compensación, previamente satisfeitas a aquelas en concepto de intereses pola aplicación de cláusulas de limitación de tipos de xuro de préstamos, non deben integrarse na base impoñible do imposto.

Tampouco se integrarán na base impoñible os intereses indemnizatorios relacionados cos mesmos.

Polo tanto, non procede incluír na declaración do IRPF nin as cantidades percibidas como consecuencia da devolución dos intereses pagos nin os intereses indemnizatorios recoñecidos,  por aplicación de claúsulas solo de interese.

Non obstante,  establece uns supostos de regularización, nos casos en que os devanditos intereses formasen parte da dedución por investimento en vivenda habitual ou deducións establecidas polas Comunidades Autónomas, ou tivesen  a consideración de gasto deducible.

Con esta finalidade o apartado 2 da citada disposición regula ambos os dous supostos:

1. Cando o contribuínte aplicase no seu momento a dedución por  investimento en vivenda habitual ou de deducións autonómicas polas cantidades percibidas,  perderá o dereito á súa ##2##dedución. Neste caso, deberá incluír os importes deducidos na declaración do Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas do exercicio en que se producise a sentenza, o laudo arbitral ou o acordo coa entidade, nos termos previstos no artigo 59 do Regulamento do IRPF, pero sen inclusión de xuros de mora.

   Con esta finalidade, se a sentenza, o laudo ou o acordo producísese en 2016, na declaración de Renda 2016 (a presentar en abril, maio, xuño de 2017) estas cantidades inclúense nos recadros 524 e 526, non cumprindo completar os recadros 525 e 527, correspondentes aos xuros de mora.

   Este tratamento é o mesmo que normalmente se utiliza nos supostos de perda do dereito a dedución por vivenda habitual pero sen incluír xuros de mora.

   Non será de aplicación esta regularización respecto das cantidades que  se destinen directamente pola entidade financeira, tras o acordo co contribuínte afectado,  a minorar o principal do préstamo. É dicir, se a entidade financeira, en lugar de devolver ao contribuínte as cantidades pagas o que fai é reducir o principal do préstamo, non haberá que regulariza r as deducións practicadas anteriormente correspondentes a eses importes. Pola súa banda, a redución do principal do préstamo tampouco xerará dereito a aplicar a dedución por investimento en vivenda habitual.

2. No suposto de que o contribuínte incluíse, en declaracións de anos anteriores, os importes agora percibidos como gasto deducible, estes perderán tal consideración debendo presentarse declaracións complementarias dos correspondentes exercicios, tirando os devanditos gastos,  sen sanción nin xuros de mora nin recarga algún.

   O prazo de presentación das declaracións complementarias será o comprendido entre a data da sentenza, laudo ou acordo e a finalización do seguinte prazo de presentación de autoliquidación por este imposto.

   Outra cuestión regulada pola norma son os  exercicios aos que afectan estas regularizacións, tanto das deducións de vivenda ou autonómicas como dos gastos deducibles. Neste sentido establécese que só será de aplicación aos exercicios respecto dos cales non prescribise o dereito da Administración para determinar a débeda tributaria.

   En función de se o contribuínte aplicase dedución de vivenda, ou deducións autonómicas, ou dedución de gastos e do ano en que se produza o acordo, sentenza ou laudo, a forma de regularizar e os exercicios afectados varían. En concreto podémosnos encontrar cos seguintes supostos:

   1. O contribuínte aplicara a dedución por investimento en vivenda habitual ou deducións establecidas polas Comunidades autónomas, polas cantidades percibidas:
      1. Sentenza, laudo ou acordo do ano 2016: Neste caso a regularización das cantidades deducidas realizarase na declaración do ano 2016 (que se presentará en abril, maio e xuño de 2017) e afectará, con carácter xeral, ás deducións dos anos 2012, 2013, 2014 e 2015.

         No caso que entre as  cantidades devoltas haxa intereses do ano 2016, estes xa non se terán en conta para aplicar a dedución en vivenda a devandita ano.

      2. Acordo coa entidade financeira, sentenza ou laudo do ano 2017: Neste caso a regularización das cantidades deducidas realizarase na declaración do ano 2017 (que se presentará en abril, maio e xuño de 2018) e afectará, con carácter xeral, ás deducións do ano 2013, 2014, 2015 e 2016.

         Non obstante, se a sentenza ou acordo é anterior á finalización do prazo de presentación da declaración do IRPF do ano 2016 (30 de xuño de 2017), os intereses do ano  2016 non se terán en conta para aplicar a dedución en vivenda e, polo tanto, a regularización non afectará ao devandito exercicio.

   2. O contribuínte incluíra as cantidades agora percibidas como gasto deducible en exercicios anteriores:
      1. O acordo coa entidade financeira, a sentenza ou o laudo, produciuse desde o 6 de abril de 2016 ata o 4 de abril de 2017. Neste caso, deberá presentar declaracións complementarias con carácter xeral dos anos 2012, 2013, 2014 e 2015, no prazo de presentación da declaración do IRPF do ano 2016 (abril, maio e xuño de 2017).

         Se entre as cantidades devoltas houbese intereses  abonados no exercicio 2016, o contribuínte xa non incluirá como gastos deducibles os devanditos importes na súa declaración.

      2. O acordo coa entidade financeira, a sentenza ou o laudo produciuse despois do 4 de abril de 2017. Neste caso deberá presentar declaracións complementarias, con carácter xeral, dos anos 2013, 2014, 2015 e 2016 no prazo de presentación do IRPF do ano 2017 (abril, maio e xuño de 2018).

         Non obstante, se o acordo ou a sentenza é anterior á finalización do prazo de presentación da declaración do IRPF de 2016 (30 de xuño de 2017), os intereses do ano 2016 non se terán en conta como gasto deducible e, polo tanto, non terá que presentar declaración complementaria do devandito exercicio.

   Por último, se o contribuínte xa regularizase as devanditas cantidades por ter unha sentenza anterior poderá instar a rectificación das súas autoliquidacións solicitando a devolución dos xuros de mora satisfeitos e, se é o caso, a modificación dos intereses indemnizatorios declarados como ganancia.