Preguntas frecuentes sobre a declaración informativa de pagamentos transfronteirizos (06/02/2024)

Están obrigados a presentar a declaración informativa sobre pagamentos transfronteirizos os provedores de servizos de pagamentos cuxo Estado membro de orixe ou de acollida sexa o Reino de España, cando nun trimestre natural presten máis de 25 servizos de pagamentos transfronteirizos a un mesmo beneficiario.

Non obstante, o provedor de servizos de pagamento que actúe en nome do ordenante non informará daqueles pagamentos en que polo menos un dos provedores de servizos de pagamento que actúe en nome do beneficiario encóntrese situado nun Estado membro. Estes pagamentos, aínda que non deben declararse no modelo 379, deberán computarse para os efectos de calcular o número de servizos de pagamento prestado a un mesmo beneficiario dentro de cada trimestre.

A Lei 37/1992, do 28 de decembro, do Imposto sobre o Valor Engadido, non se aplica nas Canarias, (en canto territorio excluído da harmonización dos impostos sobre o volume de negocios) nin en Ceuta e Melilla (en canto territorios non comprendidos na Unión Aduaneira).

En consecuencia, os provedores de servizos de pagamento que presten exclusivamente servizos de pagamento nas Canarias, Ceuta e Melilla non están obrigados a presentar a declaración informativa sobre pagamentos transfronteirizos.

A Directiva do IVE segue aplicandose en Irlanda do Norte, pero só no que fai  ás   mercadorías  (Anexo  3  do Protocolo sobre Irlanda e Irlanda do Norte).

Polo tanto, os provedores de servizos de pagamentos situados en Irlanda do Norte deben considerarse establecidos nun terceiro país.

En consecuencia, para os pagamentos a beneficiarios situados en Irlanda do Norte, o provedor de servizos de pagamentos do ordenante situado en España terá a obriga de  informar sempre que  se  cumpran  as  condicións  establecidas  no   artigo  166  quater  da   Lei 37/1992, do 28 de decembro, do Imposto sobre o Valor Engadido.

Mónaco, Akrotiri e Dhekelia deben considerarse terceiros países para os efectos da declaración informativa sobre pagamentos transfronteirizos.

Polo tanto, para os pagamentos a beneficiarios situados en Akrotiri, Dhekelia e Mónaco, o provedor de servizos de pagamentos do ordenante situado en España terá a obriga de informar sempre que se cumpran as condicións establecidas no artigo 166 quater da Lei 37/1992, do 28 de decembro, do Imposto sobre o Valor Engadido.

A Directiva do IVE non se aplica aos seguintes terceiros territorios que forman parte do territorio aduaneiro da Comunidade:

• Monte Athos.

• As Illas Canarias.

• Os territorios franceses a que se refiren o artigo 349 e o artigo 355, apartado 1, do Tratado de Funcionamento da Unión Europea (Guadalupe, Güiana Francesa, Martinica, Mayotte, Reunión, San Martín);

• As illas Åland.

• As Illas da Canle;

• Campione d'Italia;

• As augas italianas do lago de Lugano.

Ademais, a Directiva non se aplica aos seguintes territorios que non forman parte do territorio aduaneiro da Comunidade:

• A illa de Heligoland.

• O territorio de Büsingen.

• Ceuta.

• Melilla.

• Livigno.

Os territorios franceses de ultramar, as Antillas Neerlandesas, as Illas Feroe e Grenlandia trátanse tamén como terceiros países e tampouco se lles aplican as normas do IVE.

Polo tanto:

• Os pagamentos efectuados por ordenantes situados nos terceiros territorios mencionados anteriormente (enumerados no artigo 6 da Directiva do IVE) quedan fóra do ámbito de aplicación da obriga de información.

• Os pagamentos a beneficiarios situados en calquera dos terceiros territorios mencionados anteriormente, procedentes de ordenantes situados en territorio IVE español, entran no ámbito da obriga de información. Estes pagamentos deben ser reportados polo provedor de servizos de pagamentos do ordenante.

Os provedores de servizos de pagamentos dos países do EEE poden obter unha licenza de pagamento no seu país de orixe e utilizar normas de pasaporte para prestar servizos de pagamento na UE inclusa sen unha presenza física en ningún dos Estados membros. Nese caso, os proveedorWA de servizos de pagamentos en países do EEE poderían estar suxeitos á obriga de informar cando presten servizos de pagamento nos Estados membros da UE nos seguintes casos:

• O provedor de servizos de pagamentos do EEE que actúa como provedor de servizos de pagamentos do ordenante no territorio IVE español: declarará no modelo 379 os pagamentos dese ordenante a calquera terceiro país (incluídos os países do EEE);

• O provedor de servizos de pagamentos do EEE que actúa como provedor de servizos de pagamentos do beneficiario no territorio IVE español: declarará no modelo 379 os pagamentos recibidos doutros Estados membros.